2/186. (Ey Resûlüm!) Kullarım, sana beni sordukları zaman (onlara söyle:) Şüphesiz ben (onlara ilmimle, rahmetimle, günahlarını bağışlamam ve tevbelerini kabul etmemle) çok yakınım. Bana dua edince, ben dua edenin duasını kabul ederim. O hâlde onlar da hak (olan doğru) yolu bulmaları (dinî ve dünyevi nimetlere kavuşmaları) için bana (davetime itâat ve ibâdetle) icabet etsinler (karşılık versinler) ve bana îman etsinler (îman üzere devam etsinler).

(Bundan sonraki (187.) âyet-i kerîme, İslâmiyetin başında oruç gecesi cima/cinsî ilişkide bulunmanın, yatsı namazını kıldıktan ve uyuduktan sonra yeme ve içmenin haramlığını nesh etmek/hükmünü yürürlükten kaldırmak için inmiştir. Bk. Beydâvî ve Celâleyn.)