6/78. (Hazret-i İbrâhim) Güneşi doğarken görünce de, (yine kavminin inancını - sanki kendi inancıymış gibi – kalben inanmadan, hatta alay ederek:) "Benim Rabbim bu! Bu (diğerlerinden) daha büyük" dedi. (Fakat) o da batınca (kavmine dönüp artık açık olarak:), "Ey kavmim! Ben sizin (Allah'a) şirk (ortak) koştuğunuz şeyler (olan yıldız, ay ve güneşi ilâh edinmeniz)den uzağım. (Gördüğünüz gibi bunlar, bir var, bir yok oluyorlar. Devamlı olamıyorlar. Değişen şeyler, sizin gerçek ilâhınız olabilir mi? Bir düşünün)" dedi. (Hazret-i İbrâhim, bir konuyu ispatlamak için istidlâl “delil getirme”de kademeli bir yol izlenmesinin – ilâhî hikmet gereği - daha isabetli olacağını göstermiş oldu.)