10/12. İnsana bir sıkıntı (hastalık, fakirlik, belâ) dokundu mu, gerek yan üstü yatarken, gerek otururken, gerek ayakta iken (her hâlinde ondan kurtulmak için) bize dua eder (yalvarır). Fakat biz onun bu sıkıntısını giderdik mi, (bizi unutur ve duayı terkeder,) sanki kendisine dokunan bir sıkıntı için bize hiç yalvarmamış gibi geçer gider (yoluna devam eder). Böylece o (küfür ve isyanda) haddi aşanlara,  yapmakta oldukları şeyler, süslü (doğru ve güzel) gösterilmiştir. (Çünkü onlar, iradelerini itâat ve imandan yana değil, şeytanın vesvese ve telkinleriyle isyan ve küfür yolunda kullanmışlardır. Bu yöneliş, kendi tercihleridir. Onun için onlar, inkâr ve dalâleti, hep güzel, doğru ve câzip görmüşlerdir.)