28/10. (Hazret-i) Mûsa'nın anası (çocuğunun Fir’avun’ın eline düştüğünü öğrenmişti. Büyük bir endişeye kapıldı. Çocuğundan başka dünya)nın (hiçbir işi) kalbi(nde yer bulmamıştı. Onun bütün endişesi, çocuğunun hayatına kastedilmesi idi. Onun için kalbinden Mûsa’dan başka her şey silinmiş ve aklı gitmiş olarak “İbrâhim, 43”) bomboş sabahladı. Eğer biz iman edenlerden olması için kalbine (sabır ve sebatla) güç vermeseydik, neredeyse (“eyvah çocuğumu öldürecekler” diye bağırıp) onu (o çocuğun kendisine ait olduğunu) açıklayacaktı.