44/10. (Resûlüm,) göğün (semânın) açık bir duman getireceği günü bekle (gözetle). (Bu âyetin tefsirinde Müfessirler, esas olarak farklı iki görüş beyan etmişlerdir. Bunların dışında bazı görüşler varsa da bunlar yaygınlık kazanmamıştır:

Birincisi, kâfirler istihza ve eziyetlerini artırınca, Resûlüllah, onlara beddua etmiş, sonuçta kıtlık başgöstermiş, hatta insanlar açlık sebebiyle kemik yemeye ve semayı dumanlı görmeye başlamışlardır. Bu durumda “duman”, âyette mecazî olarak kullanılmış olur. Celâleyn, Ebu’s-suûd Efendi, Mâturîdî gibi Müfessirler, bu grupta yer almışlardır.

İkincisi, “duman”, kıyamet alâmetlerindendir. Bu durumda “duman”, âyette hakikat anlamında kullanılmış olur.

Her iki tefsirle ilgili, sahih rivayetler vardır.

Bazı Müfessirler, her iki tefsiri, - Beydâvî, Medârik, Kurtubî, Râzî - birlikte zikretmişlerdir.)