111. LEHEB SÛRESİ

Rahmân (ve) rahîm (olan) Allah’ın ismiyle.

111/1. Ebû Leheb'in elleri kurusun (Ebû Leheb helâk olsun, kahrolsun)! Zaten kurudu da.

((Önce) en yakın akrabanı uyar) İslâm’a davet et. Bunu kabul etmeyenlerin sonsuz ateşte yanacaklarını söyle (Şuara 26/214) âyeti nâzil olunca, Resûlüllah “sallellâhü aleyhi ve selem”, en yakın akrabasını açıkça dîne davet etmişti. Amcası Ebû Leheb, ağzını bozmuş, kötü şeyler söylemiş ve “Bizi bunun için mi çağırdın?” demişti. Bk. Kurtubî.)

111/2. Ona ne malı, ne de kazandığı fayda verdi (O’nu babasından kalan miras malı ve kazancı kurtaramadı).

111/3. O, alevli bir ateşe yaslanacaktır.

111/4. Karısı da odun hammalı olarak (onunla beraber cehenneme girecektir). (Çünkü Ümm-i cemîl denilen bu kadın, peygamber “sallellâhü aleyhi ve selem”in geçeceği yollara geceleyin diken saçar veya kocasının düşmanlık ateşini körükleyerek ona eziyet etmesini sağlardı.)

111/5. (Diken demetini oduncular gibi boynuna bağlayıp getirdiği için “ceza, fiil cinsinden olur” kuralına uygun olarak karısının) boynunda bükülmüş bir ip olduğu hâlde (ateşe atılacaktır).