1

Nûn ve kalem, bir de satıra yazı yazdıkları şeyler hakkı için,

2

Sen (Ey Resûlüm, ikram edildiğin) Rabbinin (peygamberlik) nimeti ile bir mecnûn değilsin;

3

Ve muhakkak sana tükenmez bir sevap var...

4

Gerçekten sen, pek büyük bir ahlâk üzerindesin.

5

Yakında göreceksin, onlar da (akıbetlerini) görecekler;

6

Hanginizmiş mecnûn...

7

Muhakkak sen,in Rabbin, kendi yolundan kimin saptığını en iyi bilendir ve O, hidâyete erenleri de en iyi bilendir.

8

O hâlde (Ey Resûlüm, Allah’ı, Kur’ân’ı ve peygamberi) yalanlıyanları tanıma.

9

Arzu ettiler ki, (kendilerine) yumuşaklık göstersen, onlar da sana yumuşak davransalar.

10

Bir de tanıma (haklı haksız) her çok yemin edeni, değersizi;

11

Çok ayıplayanı, koğuculukla gezeni...

12

Hayırdan alıkoyanı, aşırı zalimi, çok günahkârı;

13

Zorbayı, bütün bunlarla beraber soysuz olan yardıkçıyı...

14

Mal sahibidir ve oğulları vardır diye, (bunlara itâat etme).

15

Ona âyetlerimiz (Kur’ân) okunduğu zaman; “ Eskilerin masalları...” demiştir.

16

Biz, yakında onun burnunu dağlıyacağız.

17

Muhakkak ki biz, Mekke’lileri (kıtlık, açlık, ölüm ve esaret gibi belâlarla) imtihan ettik; nasıl ki o bağ sahiplerini bir belâ ile imtihan etmiştik: Hani o bağ sahipleri, sabah olunca bağın meyvelerini mutlaka devşireceklerine yemin etmişlerdi.

18

İstisna da yapmıyorlaradı, (İnşaallah demiyorlardı).

19

Bir de onlar uyurlarken, o bahçe üzerine Rabbinden bir belâ indi de,

20

O bahçe, kapkara kesiliverdi, (kökünden yandı gitti).

21

Derken sabahleyin birbirlerine seslendiler:

22

“Haydin devşirecekseniz, ürününüzü toplamaya erken çıkın!”

23

Hemen fırladılar; aralarında şöyle fısıldaşıyorlardı:

24

“Bugün bağınıza bir miskin sokulmasın.”

25

Hem zanlarınca, miskinleri mahrum etmeğe güçleri yeterek erkenden gittiler...

26

Vakta ki o bahçeyi (böyle yanmış kapkara) gördüler : “Biz, herhalde yanlış gelmişiz.” dediler.

27

(Etrafa bakınıp kendi bahçeleri olduğunu anladıkları zaman da): “Hayır, (bahçenin bereketinden) biz mahrum edilmişiz.” dediler.

28

İnsaflıları şöyle dedi: “ Ben demedim mi size, tesbîh etseydiniz? (İnşaallah deyeydiniz).”

29

Onlar: “ Seni tenzîh ederiz, Rabbimiz! Şüphesiz biz zâlimlermişiz.” dediler.

30

Sonra da döndüler, birbirlerine kabahat yüklemeye başladılar:

31

Dediler ki: “Yazıklar olsun bizler azgınlarmışız.

32

Umulur ki Rabbimiz, bize, onun yerine daha hayırlısını verir. Muhakkak biz, Rabbimizden hayır istiyenleriz.”

33

İşte böyledir azap... Âhiret azabı ise, daha büyüktür; eğer bunu bilseler, (sakınırlardı).

34

Muhakkak ki takva sahibleri için, Rableri katında Na’îm= nimetleri tükenmez cennetler var.

35

Artık müslümanları, mücrim kâfirler gibi yapar mıyız, (hiç sevap bakımından onları bir tutar mıyız)?

36

(Ey kâfirler, öldükten sonra mü'minle kâfir müsavi olur demekle) neyinize güveniyorsunuz? Nasıl (böyle yanlış) hüküm veriyorsunuz?

37

Yoksa size mahsus kitap var da, onda şu dersi mi okuyorsunuz.

38

“ Siz her şeyi arzu ederseniz, muhakkak o sizin olacak.” diye, içinde yazılı mıdır?

39

Yoksa size karşı, üzerimizde kıyâmet gününe kadar sürecek yeminler, taahhüdler mi var ki, kendi menfaatiniz için ne hüküm veriyorsanız mutlaka sizin olacak?

40

(Ey Resûlüm) onlara sor: “İçlerinden hangisi (bu söyledikleri sözü dava edip doğru çıkarmağa) kefildir?...

41

Yoksa onların (bu sözde) ortakları mı var? Öyle ise, o ortaklarını da getirsinler, eğer (sözlerinde) doğru iseler.”

42

O kıyâmet günü ki, iş güçleşip hakikat perdesi açılmağa başlıyacak, secdeye (Hakka boyun eğmeğe) çağrılacaklar; fakat güçleri yetmiyecektir.

43

Gözleri düşkün bir hâlde, kendilerini bir zillet saracaktır. Hâlbuki, vaktiyle (dünyada) başları selâmette iken, bu secdeye davet olunuyorlardı; (da onu kabul etmiyorlardı).

44

O hâlde (Ey Resûlüm), bu Kur’ân’ı yalan sayanları bana bırak, (sen kalbini onlarla meşgul etme. Ben onların hakkından gelirim). Biz, onları, bilemiyecekleri yönden derece derece azaba yaklaştırırız; (Onlara sıhhat ve bol nimet veririz de, onu haklarında iyi zannederler. Hâlbuki o kâfirlere verdiğimiz bu mühletin sonu fecidir).

45

Ben onlara mühlet veririm; çünkü benim azabım çok şiddetlidir, (onu kimse önliyemez).

46

Yoksa sen, (Mekke halkına risaletini tebliğden dolayı) onlardan bir ücret istiyorsun da, borçlu kalmaktan, yük altında ezilmişlerdir?

47

Yoksa gayb (Allah’ın ilmi) yanlarında da, onlar (ondan) mı yazıyorlar?

48

O hâlde (Ey Resûlüm, Allah’ın kâfirlere mühlet vermesine dair olan) Rabbinin hükmüne sabret de, peygamber gibi (aceleci) olma. Hani o, (balığın karnında) gamla dolu olduğu hâlde dua etmişti.

49

Eğer Rabbinden, ona, bir rahmet yetişmiş olmasaydı, kötü bir şekilde (balığın karnından) yeryüzüne atılacaktı.

50

Fakat Rabbi onu seçti de, kendisini salihlerden (peygamberlerden) kıldı.

51

Şüphesiz o kâfirler, Kur’ân’ı işittikleri vakit, (sana olan düşmanlıklarından dolayı) az kalsın gözleri ile seni devireceklerdi. Hâlâ da (senin için): “Muhakkak O bir mecnûndur.” diyorlar.

52

Hâlbuki o Kur’ân bütün âlemler için ancak bir öğüddür.