20 / TÂHÂ

Mekke'de inmiştir. 135 âyettir.

1

 Ta.Ha.

"Tâ Hâ.” Kâlun, İbn Kesîr, İbn Âmir, Hafs ve Ya'kûb aslı üzere bu ikisini tefhîm ile (kalın) okumuşlardır. Ebû Amr ile Verş de yalnız tı'yı kalın okumuşlardır. Diğerleri ise imâle etmişlerdir. Bu ikisi harflerin isimlerindendir.

Şöyle de denilmiştir: Bunun manası: Ya Recülü (ey kimse) demektir, bu da Akk kabilesi lehçesidir. Eğer bu doğru ise belki de aslı: Ya Hâza demektir; onda kalp ederek ve kısaltarak tasarruf etmişlerdir. Şu şiiri buna şâhit getirmek zayıftır:

Ta ha (ey kimse) gerçekten sefahet huyunuz,

Kötüdür, Allah melunların ahlakını kutsamasın.

Çünkü kasem olması da câizdir, Meselâ Hâ Mîm, layunsarun kavlinde olduğu gibi. Resûlüllah sallallahü aleyhi ve sellem'e emir olarak "tah” da okunmuştur ki, yere iki ayağıyla basması istenmiştir. Çünkü o, teheccüt namazında tek ayağı üzerinde dururdu. Aslı ta'dır; hemzesi he'ye kalp olunmuştur ya da yetau'da elife kalp olunmuştur, Meselâ: Lâ henakel merteu (otlak sana yaramasın) kavli gibi (aslı heneeke'dir). Sonra ondan emir yapıldı ve ona sekte he'si ilave edildi. Buna göre aslının ta'ha olması muhtemeldir. Elif de hemze'den çevrilmiştir, he de yerden kinayedir. Ancak harf şeklinde yazdması bunu reddeder. Ya recülü tefsiri de böyledir ya da iki kelimeden kısaltmadır, isimleri ile ifade edilmiştir.