112

«Kim bir hata veya bir günah işler de sonra onu bir suçsuzun üstüne atarsa, şüphesiz iftira etmiş ve apaçık bir günah yüklenmiş olur.»

Her kim, kendisiyle Allah arasında bir suç işler de, onu bir suçsuzun üstüne atarsa şüphesiz ona iftira etmiş ve apaçık bir günah işlemiş olur. Hem yapmış olduğu suçun günahını yüklenmiş, hem de başkasına iftira ettiğinin vebalini yüklenmiş olur. Zira başkasına iftira etmek ve suçsuz birinin üzerine suç atmak en büyük günahtır.

Bu âyet-i celîle şuna da delâlet eder: Günah işleyenler, Allah'a şirk koşanlar, isyan edenler, bunları ancak kendi nefislerine karşı yapmış olurlar. Bunlar yaptıklarının cezasını mutlaka göreceklerdir. Kim de, Allah'a ibadet eder, salih amel işlerse, mükâfatı kendisinedir. İyilik yapan da kendine yapar, kötülük yapan da kendine yapar. Bütün insanlar ve cinler müşrik ve kâfir olsalar Allahü teâlâ'nın Allah'lığından bir şey eksilmez. Yine bütün insanlar ve cinler Yüce Allah'a iman etseler O'nun Allah'lığından bir şey artmaz. Zira Allahü teâlâ, onların hiçbirinin ibadetine muhtaç değildir. Bütün varlıklar O'na muhtaçtırlar. Bütün varlıkları var eden, besleyen, rızıklandıran, koruyan, büyüten, yok eden O'dur.